Etappe 2, aankomst inde de Dominicaanse Repbliek

Hallo allemaal vanaf Mein Schiff 2 in a Romana op de Dominicaanse Republiek.

Wij zijn er! Na een 2 dagen durende reis waren we om half 11 vanmorgen op het schip. Voordat ik iets ga vertellen over het schip etc, eerst een verslag van onze 2e etappe van Amsterdam naar Punta Cana op de Dominicaanse Republiek.

Zoals jullie in ons vorige verslag al hebben kunnen lezen, waren we prima op tijd op Schiphol voor onze eerste vlucht. Daar is altijd wel iets te beleven, dus het is geen straf om wat vroeg te zijn. Na een ontbijt bij La Place zijn we uiteindelijk richting de gate gegaan, waar het al lekker druk was. Op een gegeven moment werd er omgeroepen dat het vliegtuig volgeboekt was en dat mensen die meerdere stuks handbagage bij zich hadden, maar 1 stuk mee aan boord mochten nemen en de rest werd gratis als ruimhartige ingecheckt, waarna je het op de eindbestemming kon afhalen. Je wilt niet weten wat mensen allemaal als handbagage meenemen! Een ‘kleine’ koffer + een forse rugzak moet toch kunnen als handbagage? En als je dan ook nog een handtas of cameratas hebt, wie kan daar nu iets op tegen hebben? Nou, in dit geval vond het KLM personeel dit wel een probleem... dus dit zorgde soms voor wat discussie en uiteindelijk een vertraging van ca. een half uur. Wij hadden alles in onze rugzakken gepropt, dus voor ons geen probleem. Er was 1 passagier die het zo onterecht vond dat ze haar handbagage af moest geven, dat ze foto’s ging maken van de bagagevakken die nog niet helemaal vol waren toen we aan boord kwam en daarover ook nog een discussie begon met het personeel. Sommige mesen snappen blijkbaar niet dat er maar beperkt ruimte is voor handbagage. Maar goed, voor een weekendje Parijs is handbagage vaak het enige wat je mee hebt, dus helemaal vreemd is dat ook weer niet. Uiteindelijk hebben we een prima vlucht gehad van 3 kwartier, waarin het cabinepersoneel zich de naad uit de broek moest lopen om ons van koffie/thee te voorzien met een typische Franse Madeleine. Weliswaar industrieel en in plastic verpakt, maar toch lekker. Nadat de piloot ons met een nogal harde plof op de Franse bodem had gezet, konden we na het uitstappen lopend op weg naar de terminal voor onze aansluitende vlucht.

De nieuwe terminal was een heel luxe terminal met winkels waar je een maandloon moet betalen voor een handtas... de mensen die er werkten keken dan ook heel erg verveeld, hoe zal dat toch komen? Maar ach, voor ons was het vermaak 😀. Na een lunch konden we uiteindelijk boarden voor onze volgende vlucht. Wat een beetje tegenviel was het lange wachten. Eerst om je instapkaart te laten zien, waarna je door poortjes moest om te boarden, en daarna een verdieping lager nóg zo’n lange rij voor het daadwerkelijk instappen. Het was wel grappige om te zien dat iedereen die de 2e wachtrij zag zoiets had van: “Hmmm, balen, nóg een rij en ik sta niet vooraan...”. Maar uiteindelijk konden we gelukkig allemaal aan boord. Wij hadden de plekjes 57E en F, helemaal achterin het toestel. Dit was een tweepersoons plek, ideaal! Het was in de breedte een heel ruime plek, met een breed gangpad aan de ene kant en ruimte tussen de stoelen en het raam aan de andere kant. Tot zover de voordelen, want volgens mij zijn ze voorin gewoon begonnen met het plaatsen van de stoelen, waardoor er achterin weinig beenruimte meer over was... maar dat wisten we vooraf. Wat ons meer tegenviel was de staat van het vliegtuig. Het was oud en één van onze stoelen was doorgezakt, waardoor het niet heel comfortabel zat. Maar als de motoren en de constructie maar goed is, vind ik het wel best... 🤪

De vlucht duurde voor ons gevoel wel erg lang en wat ik nog nooit eerder zo had meegemaakt was dat er zo ontzetten veel mensen gingen lopen en dat zorgde voor heel veel onrust. Blijkbaar kunnen Fransen niet zo lang stilzitten... ik heb daar zelf minder moeite mee 😉. Na een vlucht met regelmatig het signaal ‘riemen vast’ ivm met (enige) turbulentie, kwamen we onder de prachtige kleuren van de zonsondergang aan in Punta Cana. Deze landing ging wel heel soepel...

Eenmaal met de voetjes op de grond begon weer het wachten... wachten bij de immigratie, wachten om met de koffer door de scan te gaan. In dat laatste geval had de beambte er zelf ook geen zin meer in, dus liet hij bijna iedereen maar ongecontroleerd doorgaand, yesss... en toen kwamen we uiteindelijk weer buiten en wachtte ons de vochtige warmte... Ooh ja, dat was waar ook, we kwamen hier ook voor de zon en de temperatuur... nou dat komt vast wel goed! Na een korte rit met de shuttle van het hotel, waren we al snel op onze kamer. Moe, maar ook voldaan. We zijn maar ‘vroeg’ (qua lokale tijd) op bed gegaan, in Nederland was het toen rond 3 uur in de nacht...

Na een redelijke nacht waarin we beiden, net als de afgelopen nachten, rond 4 uur wakker werden (gek eigenlijk dat je zelfs met een tijdsverschil, weer om 4 uur lokale tijd wakker wordt), werden we rond 9 uur opgehaald door een taxi, voor een rit van een uur naar het schip. Wat ons onderweg opviel was het vele groen, de suikerriet plantages en de vele pech/plas stops langs de weg. Maar we hadden een prima chauffeur, dus die reis verliep heel soepel. Eenmaal aangekomen bij het schip ging het inchecken ook heel snel, waardoor we lekker vroeg op het schip waren.

En het eerste wat we hebben gedaan is... eten. Ontbijten. En nu zitten we in een bar te relaxen in afwachting van een sms dat onze kamer klaar is. Uhhh, niet kamer, maar cabin of stateroom, noemen ze dat. Dus vanaf nu kan het grote genieten beginnen. We hebben er al veel zin in, maar dat zal geen verrassing zijn.

Wij wensen jullie nog een heel fijne dag/avond in Nederland en zeggen; tot een volgen update!

Groetjes, H&J